Een flauwe discussie, aangezwengeld door een 'kunsthistoricus' uit Engeland, Martin Bailey. We zijn voor de gek gehouden, lijkt hij te beweren.
Dit soort onzinnige discussies laaien steeds weer op. Nu over die vaas van Vincent, dan weer over de fout geplaatste neuzen in kubistische portretten van Picasso. En dan hebben we uit het werk van Dali ook nog olifanten op steltpoten. Allemaal onmogelijk. Ook werd ooit geroepen dat iemand die op deze wijze een vaas met vrolijke zonnebloemen schildert, onmogelijk depressief kan zijn. Maar die opmerking was van een een collega, Claude Monet.
En kennelijk vinden duizenden bezoekers van de musea waar deze schilderijen hangen dat ook zo. Ze vinden het mooi of worden er blij van. Uit een artikel in de Volkskrant van 14/10/2013 door Patrick van IJzendoorn las ik dat er bij de National Gallery in Londen van die zonnebloemen van Van Gogh alleen al in het afgelopen jaar zo'n 26 duizend prentbriefkaarten zijn verkocht
.
In Den Haag doen ze niet zo moeilijk. Daar staat sinds 1950 een monument. Opgericht ter nagedachtenis aan PTT-medewerkers, omgekomen in de Tweede Wereldoorlog.
Het beeld is van van Hildo Krop. Een in witte steen uitgehakte uitwerking van de op het monument geplaatste regel: Velen vielen - zo weerloos als halmen voor de zeis. Hildo Krop was tijdens zijn leven de stadsbeeldhouwer van Amsterdam. Daar zijn minstens 27 van zijn werken in het stadsbeeld opgenomen.
Weinigen zien dat er is iets vreemds is aan het beeld in Den Haag. De linkerarm heeft een rechterhand. De duim hoort daar niet. Maar een geroutineerd beeldhouwer als Hildo Krop vergist zich niet. Dus de plaatsing van die tweede rechterhand heeft een reden. Die reden mag je zelf bedenken, maar het kan bijvoorbeeld een uiting van totale machteloosheid zijn. Machteloze woede over het lot van de slachtoffers. Een expressie die je waarschijnlijk niet zo sterk kunt benadrukken als de duim op de natuurlijke plaats zou hebben gezeten. Maar misschien prikkelt deze vormgeving een volgende toeschouwer tot een andere reden. Voor mij is dit een goed geslaagd beeldhouwwerk en dat blijft zo.
De PTT was een bedrijf met een groot budget voor toegepaste kunst. Of het nu ging over postzegelontwerpen of de architectuur van de kantoren, er werd door deze rijke opdrachtgever altijd zeer kritisch naar de voorstellen van vooraanstaande kunstenaars en architecten gekeken. De PTT zag zijn kunstbeleid als een maatschappelijke taak, ter verheffing van het bedrijf, de klant én de maatschappij. Het lijkt bijna onmogelijk dat deze uiterst kritische opdrachtgevers een foutje in de anatomie niet hebben opgemerkt. Ergo, zij waren waarschijnlijk overtuigd van die expressie van onmacht dat het monument door deze verwrongen vorm uitstraalt.
Het beeld stond aanvankelijk op de Kortenaerkade hoek Bazarlaan, naast het PTT hoofdkantoor. Na de privatisering en verhuizing van KPN kreeg het beeld een uitstekende plek -1 km verder- op het Nassauplein. Stop eens op die plek. Neem een kop koffie aan de ernaast staande snackcar. En kijk eens vanaf een plekje op de aanwezige bankjes wat langer naar het beeld.
De huidige onderneming KPN, een voortzetting van een deel van de PTT, hanteert de laatste decennia een compleet andere filosofie: het creëren van AANDEELHOUDERSWAARDE. En binnen die filosofie is veel minder plaats voor kunstopdrachten. Dat is erg jammer want zij zouden, door grotere budgetten voor toegepaste kunst, een belangrijke rol kunnen spelen 'in een duurzame en gelukkige toekomst'. Want, "Er komt geen toerist naar Nederland omdat er hotels zijn, maar vanwege de som der delen die onze cultuur is: het cultureel erfgoed van vandaag en vooral dat van morgen’. Schrijft Jan Zoet, directeur van de Amsterdamse Theaterschool in zijn zeer lezenswaardige artikel in de Volkskrant van vrijdag 28 oktober 2013. Onder de kop: Vitaal kunstenbeleid is voorwaarde voor duurzame kenniseconomie. In zijn geheel (betaald) te lezen in het digitale Volkskrant archief. Een opmerkelijke visie.
Kijk op:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/3532836/2013/10/25/Vitaal-kunstenbeleid-is-voorwaarde-voor-duurzame-kenniseconomie.dhtml
Vernieuwende, revolutionaire kunstenaars als El Lissitzky, Kazemir Malevich, Vladimir Tatlin en Naum Gabo maakten gebruik van nieuw geconstrueerde letters voor pamfletten en affiches.
Hildo Krop werd door deze communistische kunstenaars ongetwijfeld beïnvloed. Hij maakte een variatie op een letter die alleen uit kapitalen (hoofdletters) bestond, maar voegde er (op de achterzijde) een fantasie onderkast (kleine letter) aan toe. Er bestaat een moderne uitvoering van een dergelijk lettertype met de humoristische naam: East Bloc Closed (alleen in kapitalen).